Λογοτεχνικά Ταξίδια

Τα παιδιά στέκονταν στο πλάι του δρόμου με το ένα πόδι ακουμπισμένο στο πεζοδρόμιο και τ’ άλλο πάνω στο πετάλι. Συζητούσαν με όλο το πάθος που διέθεταν τα έντεκα τους χρόνια. Καβγάδες σχολικοί, διαφωνίες και φλερτ ήταν όλα όσα τους απασχολούσαν. Χαμογέλασε και θυμήθηκε. Έπειτα μάζεψε το τελευταίο σεντόνι από την απλώστρα και μπήκε ξανά στο σπίτι με μιαν αίσθηση πως κάποιος την κοίταζε έντονα. Όμως στη γειτονιά, εκείνη την ώρα δεν  υπήρχε κανείς άλλος εκτός απ’ τα παιδιά. Τ’ απόγευμα κάθισε στ’ όμορφο τραπέζι της αυλής και μ’ ένα φλιτζάνι καφέ για παρέα άρχισε να υπολογίζει τα έξοδα του μήνα. Σαν είδε πως πάλι δεν έβγαινε, το άγχος βάλθηκε να την πνίξει. Δεν θα το άφηνε να της κάνει κακό. Άνοιξε τη μεγάλη ξύλινη ντουλάπα με το σκαλιστό έπιπλο και διάλεξε ένα μακρύ καθημερινό φουστάνι. Πήρε στα χέρια της μια ζακέτα γιατί τη νύχτα πια ο καιρός δρόσιζε και κατηφόρισε προς τη θάλασσα. Ευγνωμονούσε το Θεό γι’ αυτό το σπίτι που κληρονόμησε από τους γονείς της. Το έχτισαν με αγάπη ...

Όλοι όσοι αγαπούν τα βιβλία συμφωνούν στο ότι η μυρωδιά τους είναι μαγική. Ειδικά όσο πιο παλιό είναι ένα βιβλίο, τόσο πιο έντονα και ιδιαίτερα μυρίζει. Αυτό είναι ένα γεγονός που έχει αποδειχτεί και επιστημονικά και τώρα ήρθε η ώρα να μάθετε την εξήγηση του. Ερευνητές από το Institute for Sustainable Heritage του Λονδίνου πραγματοποίησαν μια μελέτη σχετικά με τις οσμές των βιβλίων και των βιβλιοθηκών με σκοπό να δημιουργήσουν ένα σύστημα ταξινόμησης που θα μπορεί να τους βοηθήσει στην κατηγοριοποίηση των βιβλίων. Η εν λόγω έρευνα εμπνεύστηκε από τη συνήθεια συναδέλφων των συγκεκριμένων επιστημόνων οι οποίοι είχαν την τάση να σταματούν τη δουλειά τους ανά διαστήματα για να μυρίσουν τις σελίδες των βιβλίων που μελετούσαν. Όταν τους ρωτούσαν για ποιο λόγο το έκανα αυτό, εκείνοι έλεγαν ότι η μυρωδιά ενός βιβλίου μπορεί να αποκαλύψει πολλά για τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν ώστε να φτιαχτεί. Το θέμα σε αυτήν την περίπτωση όμως ήταν το ότι η ανθρώπινη ...

Ε ίναι Δευτέρα πρωί. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο με προορισμό τη δουλειά σου. Ένας οδηγός σου παραχωρεί προτεραιότητα. Συνεχίζεις το δρόμο σου αδιάφορος. Σταματάς ν’ αγοράσεις καφέ. Η κοπέλα πίσω από τον πάγκο σε καλημερίζει. Λες μια καλημέρα με το ζόρι κι ύστερα φεύγεις σιωπηλός.  Στη δουλειά σου, ο νέος συνάδελφός κάνει ένα λάθος. Εξοργίζεσαι και τον προσβάλλεις. Η μέρα κυλάει σε βαρύ κλίμα. Λίγο πριν τελειώσει η βάρδιά σου ένας πελάτης σου μιλάει με αγένεια. Επιστρέφοντας στο σπίτι κουρασμένος, θυμωμένος κι αφηρημένος, δε βλέπεις την πινακίδα stop. Ο ήχος της κόρνας και κάποια κοσμητικά επίθετα σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα.Τη νύχτα ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου κι αναρωτιέσαι γιατί ο κόσμος να είναι τόσο άσχημος; Γιατί να ξέρεις πως κάθε μέρα που θα πας στη δουλειά θα πρέπει ν’ αντιμετωπίσεις ανθρώπους θλιμμένους, αγενείς κι εγωιστές;  Ίσως αν επέστρεφες νοερά στην αρχή της ημέρας σου να έβρισκες την απάντηση. Μάλλον θα ήταν καλύτερο να είχες ευχαριστήσει μ’ ένα νε...

Τα ξύλινα σπίτια στέκονταν πλάι πλάι δυο δεκαετίες. Έτσι μεγάλωσαν κι εκείνοι, ο ένας δίπλα στον άλλο. Μέσα στις κούνιες, μωρά τους πήγαν εκεί οι γονείς και τα βρεφικά ρουθούνια γέμιζαν θαλασσινή αύρα. Όλα τα καλοκαίρια τους ήταν δεμένα, οι αναμνήσεις τους χόρευαν αντάμα, τα μάτια τους αντίκριζαν την ίδια θέα. Τις πρώτες βουτιές τις έκαναν αφημένοι στην ασφάλεια των χεριών των πατεράδων τους. Δε χρειαζόταν ν’ ανησυχούν για τίποτε. Ότι και να συνέβαινε αυτά τα χέρια θα φρόντιζαν για τη σωτηρία τους. Φυσούσαν τα μικροσκοπικά τους πρόσωπα κι ύστερα τα βουτούσαν κάτω από το νερό. Έτσι μάθανε να κρατούν την ανάσα τους. Οι πρώτες βόλτες με το ποδήλατο ήταν γεμάτες φόβο κι αγωνία. Όταν πήραν τη μεγάλη απόφαση ν’ αφαιρέσουν τις βοηθητικές ρόδες έκλαψαν και γέλασαν πολύ. Μια μέρα, εκείνη έπεσε και μάτωσε τα γόνατά της. Τα μάτια της έτσουζαν, ήθελε τόσο πολύ να κλάψει… Μα όχι μπροστά του. Τα καστανά μαλλιά της έκρυβαν το γαλάζιο των ματιών της και τις χάντρες που ήθελαν να τρέξουν από μέσ...