Λογοτεχνικά Ταξίδια

Χρόνια τώρα στέκομαι κι ατενίζω τον Θερμαϊκό. Πότε γαλήνιος κι ακύμαντος, πότε ανταριασμένος και φουσκωμένος. Έχει περάσει από μπροστά μου ολάκερος ο πληθυσμός της πόλης. Κάθονται πάνω μου να ξαποστάσουν, να ρεμαβάσουν, να γαληνέψουν, να κλάψουν, να γελάσουν, να ξεστομίσουν μυστικά και ψιθύρους. Τα έχω ακούσει και τα έχω δει όλα!  Ναι, σωστά θα κατάλαβες. Είμαι ένα παγκάκι. Ένα ξύλινο παγκάκι τοποθετημένο από τους εργάτες του Δήμου. Μπογιατισμένο με κόκκινο χρώμα και περασμένο με βερνίκι. Δεν μ’ αλλάζουν μ’ ένα νεότερο, όσο γέρικο κι αν είμαι. Λένε πως ο Δήμος δεν έχει χρήματα, όπως και όλη η χώρα. Ξοφλήσαμε λένε, χρεοκοπήσαμε και δεν το ξέρουμε. Σήμερα θέλησα να μιλήσω για πρώτη φορά στη ζωή μου σ’ εσένα. Να σου πω πως όσο παράξενο και ν’ ακούγεται, τους ανθρώπους τους πονάω, ζω μαζί τους λύπες και χαρές.  Ήμουν πολύ νέος την πρώτη φορά που έκλαψα για κάποιον. Ήταν μια νύχτα, λίγο καιρό αφού με είχαν τοποθετήσει στη θέση μου, όταν είδα να με πλησιάζει ένα νέο παλικάρι...

Οι λευκές σελίδες δε γεμίζουν εύκολα. Κάθεται στην ξύλινη καρέκλα και κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Ο καιρός είναι μουντός, πάχνη καλύπτει το οπτικό του πεδίο. Είναι μόλις έξι το πρωί. Οι δρόμοι είναι άδειοι, οι άνθρωποι προσπαθούν να ξεφύγουν από τη γλύκα του σκεπάσματος και να ξεκινήσουν για τις δουλειές τους. Πάντοτε φανταζόταν τα πόδια των ανθρώπων που πηγαίνουν για δουλειά, δεμένα με αλυσίδες οι οποίες έσερναν πίσω τους δυο μεγάλα βαρίδια.  Απ’ όσους  γνώρισε στα τριάντα-επτά του χρόνια ελάχιστοι ασκούσαν το επάγγελμα που αγαπούσαν. Για να το καταφέρουν θυσίασαν την επικοινωνία με τάχα-αγαπημένους ανθρώπους. Είναι εκείνοι  που όταν καταλάβουν πως δεν εμπίπτεις στα δικά τους δεδομένα, δεν μπαίνεις στο μαντρί με τα υπόλοιπα πρόβατα σε κάνουν πέρα σα να κουβαλάς βαριά κατάρα.  Ούτε οι δικοί του γονείς κατάφεραν ποτέ να χωνέψουν πως έγραφε και πως ήθελε ν’ ασχοληθεί εξ’ ολοκλήρου με τις ιστορίες που έπλαθε. Δεν καταλάβαιναν την έκσταση που του προκαλούσε η μ...