Έχει ο Θεός
Οι άνθρωποι περπατούσαν με βιαστικό βηματισμό μέσα στο πρωινό κρύο. Η βασανιστική υγρασία της Θεσσαλονίκης τους τρυπούσε γι' ακόμη μια μέρα τα κόκκαλα. Μα δε βαριέσαι… Μια συνήθεια ήταν κι αυτή. Οι προορισμοί εκατοντάδες. Εργασία, δημόσιες υπηρεσίες, καφέ με φίλους σε κάποιο στέκι, τζόκινγκ στην παραλία, συνεντέυξεις για δουλειά, συνταξιούχοι σε προποτζίδικα και καφενεία, γυναίκες μακιγιαρισμένες που έτρεχαν να προλάβουν το ραντεβού τους σε σπα και κομμωτήρια. Όλοι είχαν έναν σκοπό εκείνο το πρωί. Και η γιαγιά Ελένη είχε τον δικό της. Ξύπνησε όπως πάντα στις οκτώ. Έψησε τον καφέ του άντρα της, του φρυγάνισε δυό φέτες ψωμί και τις σέρβιρε με βούτυρο και μέλι. Ήπιε τον ελληνικό της κι έφαγε ανόρεχτα λίγες μπουκιές ψωμί. Έριξαν μια ματιά στα νέα της ημέρας. Κομμένες συντάξεις, πορείες, απολύσεις, ατυχήματα και για το τέλος του δελτίου ένας νεαρός Έλληνας αθλητής που κατέκτησε μια σπουδαία νίκη στο εξωτερικό. “Είδες το παλικάρι γυναίκα; Στην ηλικία της εγγονής μας. Χαράμι αυτά ...