Όνειρο θερινής νυκτός
Τα ξύλινα σπίτια στέκονταν πλάι πλάι δυο δεκαετίες. Έτσι μεγάλωσαν κι εκείνοι, ο ένας δίπλα στον άλλο. Μέσα στις κούνιες, μωρά τους πήγαν εκεί οι γονείς και τα βρεφικά ρουθούνια γέμιζαν θαλασσινή αύρα. Όλα τα καλοκαίρια τους ήταν δεμένα, οι αναμνήσεις τους χόρευαν αντάμα, τα μάτια τους αντίκριζαν την ίδια θέα. Τις πρώτες βουτιές τις έκαναν αφημένοι στην ασφάλεια των χεριών των πατεράδων τους. Δε χρειαζόταν ν’ ανησυχούν για τίποτε. Ότι και να συνέβαινε αυτά τα χέρια θα φρόντιζαν για τη σωτηρία τους. Φυσούσαν τα μικροσκοπικά τους πρόσωπα κι ύστερα τα βουτούσαν κάτω από το νερό. Έτσι μάθανε να κρατούν την ανάσα τους. Οι πρώτες βόλτες με το ποδήλατο ήταν γεμάτες φόβο κι αγωνία. Όταν πήραν τη μεγάλη απόφαση ν’ αφαιρέσουν τις βοηθητικές ρόδες έκλαψαν και γέλασαν πολύ. Μια μέρα, εκείνη έπεσε και μάτωσε τα γόνατά της. Τα μάτια της έτσουζαν, ήθελε τόσο πολύ να κλάψει… Μα όχι μπροστά του. Τα καστανά μαλλιά της έκρυβαν το γαλάζιο των ματιών της και τις χάντρες που ήθελαν να τρέξουν από μέσ