Λογοτεχνικά Ταξίδια

Μιλάτε όταν παύετε να είστε σε αρμονία με τη σκέψη σας Κι όταν δεν μπορείτε άλλο να μείνετε στη μοναχικότητα της καρδιάς σας, τότε ζείτε στα χείλη σας, και ο ήχος είναι μια διασκέδαση κι ένα σκότωμα του καιρού. Και στην ομιλία σας τις περισσότερες φορές μισοδολοφονείται η σκέψη. Γιατί η σκέψη είναι ένα πουλί του διαστήματος, και μέσα στο κλουβί των λέξεων μπορεί βέβαια να ξεδιπλώσει τα φτερά του, αλλά δεν μπορεί να πετάξει.

Στεκόταν αμίλητη για ώρα κι είχε παραδοθεί στις αναμνήσεις της-οι άτιμες, παίρνουν πάντοτε τη νίκη με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Γιατί ποιος κατάφερε να διαγράψει εικόνες, αρώματα, τοπία, αγκαλιές και χρώματα απ' το μυαλό του; Ποιος είπε: "Θα πάψω να θυμάμαι" κι έπαψε; Κι αν νόμισε για λίγο πως κατάφερε να στριμώξει τις σκέψεις κάπου απόμερα και σκοτεινά, εκείνες βρήκαν τρόπο- τρυπώνουν μες στον  ύπνο, άλλοτε σαν όνειρα κι άλλοτε σαν εφιάλτες, κι άλλες φορές παρακαλάς να ξυπνήσεις κι άλλες ξυπνάς και βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή. Εκείνη τις είχε αφήσει να έρχονται όποτε τους έκανε κέφι, και στον ύπνο και στον ξύπνιο. Ήταν κάτι πρωινά που έβλεπε τον χωρισμό της με τον Φαίδωνα και τις μέρες που τον διαδέχτηκαν να περνούν μπροστά απ' τα μάτια της κι ήθελε να ξυπνήσει, να πάρει μια βαθιά ανάσα, γιατί την ένιωθε να χάνεται μαζί μ' εκείνον. Κι άλλοτε πάλι βρισκόταν στην αγκαλιά του, έτρωγαν μαζί, περπατούσαν, διάβαζαν κι έκαναν έρωτα στα κρυφά σε κάποιο απόμε

Μέρες τώρα περιμένω Νομίζω πως περιμένω μα στην πραγματικότητα αργοπεθαίνω Πεθαίνουν πρώτα τα όνειρα μου κι έπειτα μου κουνούν το χέρι "Έλα" μου ψιθυρίζουν κι εγώ σαν υπνωτισμένη τ`ακολουθώ ~Φρόσω Αποστόλου~

Άκουσα ένα χτύπο στην πόρτα  Τρόμαξα από τη δύναμη της προσμονής Άνοιξα κι αντίκρισα το ιερό σου χαμόγελο Τα μαύρα μαλλιά και το παιδικό σου βλέμμα Τα χέρια σου ζεστά μ’ αγκάλιασαν ξανά ,υπογράφοντας πως κάθε άγγιγμα θα το περιμένω για πάντα σαν ξαναγεννημένο Τώρα πρέπει να βρω το γέλιο σου Να τ’ αναβλύσω μέσα απ’ την ψυχή σου για να πάρω κι εγώ ζωή Τώρα θέλω να σε φροντίσω Να σιγουρευτώ ότι χορταίνεις την αγάπη που σου δίνω Τώρα διψώ να ποτίσω έρωτα κάθε κύτταρό σου Ν’ ανασάνω την ανάσα σου Να φορέσω το κορμί σου Κι όταν τα βλέφαρα ταυτόχρονα γλαρώσουν Μια ευλογημένη γαλήνη θα τυλίξει τα σώματά μας ~Φρόσω Αποστόλου~

Το βιβλίο της Φρόσως αποτελεί μια ωδή στην αθωότητα της αγνής και άδολης φιλίας. Εκείνη που ξεκινά εξ απαλών ονύχων. Τότε που διαπλάθονται οι χαρακτήρες και διαμορφώνονται οι προσωπικότητες, τότε που η καρδιά σκιρτά απ' τα πρώτα ερωτικά τσιμπήματα και πάλλεται απ' τα μικρά μα τόσο μεγάλα γλυκόπικρα βασανάκια της νιότης. Στις σελίδες του αποκαλύπτεται ένας θησαυρός πολύτιμων συμβουλών για νέους και νέες που συνθέτουν οδηγό υγειούς ωρίμανσης και αποφυγής λαθών και κινδύνων. Από τις πρώτες αράδες υπόσχεται ασφάλεια και εμπιστοσύνη ακόμα κι αν δεν γνωρίζεις τη συγγραφέα. Προσφέρει όμως και κάτι άλλο η Φρόσω, χρησιμότατο για τους μεγαλύτερους αναγνώστες της. Χτίζει μια γέφυρα ιδανικής επικοινωνίας των νέων με τους μεγάλους στο όνομα της θείας Αμαλίας. Η Αμαλία με την ολάνθιστη αυλή της και τις ζωγραφισμένες γλάστρες της, όπου ξεχωρίζει εκείνη με το ζευγάρι στο ηλιοβασίλεμα, η Αμαλία με το χαρούμενο πολύχρωμο σπίτι της, η Αμαλία με τα ζεστά γλυκίσματά της, ξέρει να ξεκλειδώνει

Τα γέλια τότε ήταν αληθινά. Έβγαιναν μέσα από ψυχές. Κελαρυστά ανέβλυζαν από τα χείλη. Εισέβαλλαν μέσα στα σπίτια μας από διπλανά μπαλκόνια, πάρκα, καφετέριες. Τώρα γελάμε και μας φαίνεται παράξενο. “Πόσο καιρό είχα να γελάσω μέχρι δακρύων;” Αναρωτιόμαστε. Τότε τα γλέντια ήταν συχνά. Στήναμε γιορτές από το τίποτε. Θα πάμε εδώ, θα πάμε εκεί. Γιορτάζει, γέννησε, παντρεύεται, πήρε πτυχίο… Τώρα οθόνες υπολογιστών κατακλύζουν τις ζωές μας, τα πρόσωπα μετατράπηκαν σε χαμογελαστές φωτογραφίες κι εμείς μέσα από μια κλειδαρότρυπα γίναμε θλιμένοι κατάσκοποι. Φοβόμαστε το τηλεφώνημα, η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής μας τρομάζει, μας αγχώνει. Τηλεφωνούμε και νιώθουμε πως ενοχλούμε τον άλλο, χωρίς αυτός να μας δώσει τέτοια εντύπωση. Είναι που χάσαμε το αίσθημα του αυθόρμητου, που χτίσαμε ένα αόρατο τείχος ανάμεσα στα σπίτια και τις καρδιές μας. Τότε χτυπούσαμε θυροτηλέφωνα. “Ν’ανέβω για καφέ;” Τώρα που είναι άραγε οι φίλοι μας; Μετατράπηκαν σε όμορφες αναμνήσεις κι έγιναν οι γνωστοί μας; Τό

Γιατί δεν γίνεσαι για μια μέρα επιλεκτικός; Έτσι για την αλλαγή. Για να δεις που θα σ’ οδηγήσει αυτό το νέο μονοπάτι. Σήμερα επέλεξε εσύ τι θα δεις, με τι θα ψυχαγωγηθείς. Αναλογίσου δυο λεπτά αν σου αξίζουν τα γελοία πρότυπα που σου πλασάρουν κι όλη αυτή η μιζέρια που είναι της μόδας. Αν θεωρείς πως όχι, παρακολούθησε ένα πρόγραμμα που θα σου προσφέρει γνώση για κάτι που αγαπάς! Αν πάλι δεν θέλεις ν’ ανοίξεις το κουτί, μπορείς να διαλέξεις για συντροφιά ένα βιβλίο.  Πίστεψέ με , θ’ ανοίξει νέους ορίζοντες μπροστά σου, θα σε διασκεδάσει μα κυρίως θα σου διδάξει. Μπορείς μάλιστα να το πάρεις παραμάσχαλα και να το διαβάσεις σ’ ένα πάρκο ή πλάι στη θάλασσα. Επέλεξε σήμερα εσύ το ντύσιμό σου. Ναι, το ξέρω, εσύ το επιλέγεις πάντοτε. Εσύ ή οι απαιτήσεις της μόδας και του συνόλου; Αυτού που βγαίνεις έξω και συνειδητοποιείς πως είμαστε όλοι σαν φωτοαντίγραφα. Επέλεξε τι θα φας. Υπάρχει μέσα στο στόμα μας κάτι που ονομάζεται ουρανίσκος και θέλει που και που να γεύεται διαφορετικές νοστιμ

Ο ήλιος έδυε κι εσύ ξάπλωνες στα πόδια μου. Χάιδευα τα μαλλιά σου κι απολάμβανα τη θαλασσινή αύρα. Οι εχθροί παραμόνευαν. Ο ένας μέσα σου, ο άλλος γύρω μας. Κι εγώ σ’ αγαπούσα όλο και πιο πολύ μα ξεχνούσα ν’ αγαπήσω εμένα. Μ’ έπιανες στα χέρια σου τα λατρεμένα και μ’ έκανες χίλια κομμάτια. Μα έλεγες πως είναι από αγάπη. Έτσι είναι η αγάπη. Σε πίστεψα. Κάθε κομμάτι μου που έπεφτε κάτω και θρυμματιζόταν έκανε θόρυβο. Οι άλλοι τον άκουγαν όμως εγώ έκλεινα οικειοθελώς τ’ αυτιά μου. Εκείνοι φώναζαν μα έβλεπα μονάχα χείλη ν’ ανοιγοκλείνουν και γελούσα. «Αφήστε με να ζήσω στην ευτυχία μου» έλεγα γιατί δεν ήξερα τι σημαίνει να ‘σαι ευτυχισμένος. Βυθιζόμουν σ’ εκείνη τη σκοτεινή θάλασσα που με παράσερνες κι έβλεπα χέρια να προσπαθούν να με τραβήξουν. Μα τ’ αγνοούσα. Κανένα δεν μου προσέφερε την ασφάλεια του δικού σου. Ώσπου μια μέρα τα χέρια σου ‘γιναν λαβές που έσφιγγαν το λαιμό μου. Κολυμπούσα σαν τρελή να βρω την έξοδο κινδύνου. Κοίταζα από ‘δω ,κοίταζα από ‘κει. Έπιανα τα χέρια πο

Όταν θ’ ανοίξετε το βιβλίο του Γιώργου Σανιδά θα σας υποδεχτεί το ανώνυμο σοκάκι… Βαδίστε νοερά πάνω στις πλάκες του, μυρίστε τις βουκαμβίλιες που κρέμονται απ’ τα μπαλκόνια, θαυμάστε τ’ ασβεστωμένα σπίτια. Κι αν ακούσετε μια φωνή μη τρομάξετε. Όχι, δεν είναι φαντασίες του μυαλού σας. Είναι η Βαγγελιώ που στέκει στο παραθύρι της και διηγείται έρωτες παράφορους, ανομολόγητους, παθιασμένους. Με λόγια σταράτα και καυστική ειλικρίνεια μας ταξιδεύει στα καλντερίμια της Σκιάθου, μας συστήνει στους γείτονές της, φέρνει μπρος στα μάτια μας της θάλασσα, μας κάνει να νιώθουμε την αύρα της, μας κάνει ν’ ακούμε το κύμα που σκάει πάνω στα βράχια. Οι “Ναυαγισμένοι έρωτες” ξετυλίγονται περίτεχνα και πριν καλά καλά το καταλάβουμε ο συγγραφέας μ’ έναν ευφυέστατο τρόπο εξελίσσει την πλοκή και μας οδηγεί κάθε φορά ένα βήμα μπροστά στην υπόθεση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το ενδιαφέρον του αναγνώστη να παραμένει ζωντανό και να κρατά μέχρι την τελευταία σελίδα του βιβλίου. Ο κύριος Σανιδάς σε αυτό

Όταν ένα βιβλίο με κερδίζει το καταλαβαίνω στις σελίδες που γυρνούν αβίαστα, στις λέξεις που ρουφάω, στη βοή του κόσμου που δεν ακούω πια γιατί ο συγγραφέας έχει καταφέρει να με ταξιδέψει πολύ μακριά. Αυτό ακριβώς συνέβη και με το έργο του Κώστα Μπέζα. Ο Κώστας μας μιλάει για την αγάπη της γιαγιάς, ένα θέμα το οποίο πρώτη φορά συναντώ σε βιβλίο. Εκείνος ένιωσε την ανάγκη να υμνήσει μια παρουσία που πολλοί από εμάς είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε και όπως γράφει και στο εξώφυλλο η αγάπη της κάποιες φορές είναι μεγαλύτερη από της μάνας. Ο συγγραφέας μας ταξιδεύει σε μονοπάτια νοσταλγικά, περπατάμε μαζί του στο χωριό του, το Ριζό Ιωαννίνων, σπρώχνουμε την πόρτα της αυλής στο σπίτι της γιαγιάς Μαρίας, τρώμε ρόδι από τη ροδιά της, κομμένο από τα χέρια της, μυρίζουμε τη ρίγανη που όπως μας λέει ο Κώστας, εκεί στο χωριό του μυρίζει διαφορετικά απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας, ακούμε τα τραγούδια της και τις συμβουλές της. Η γιαγιά Μαρία, μια γυναίκα ταλαιπωρημένη από τη ζωή έχει στην ψυχή τ

Το κρασί έκανε τη δουλειά του κι άρχισε να ικανοποιεί αργά την ανάγκη της για λήθη. Σιγά σιγά χανόταν μέσα σε κόσμους δικούς της, κόσμους που έπλαθε με το νου, χωνόταν μέσα τους κι ήθελε να μείνει για πάντα εκεί. Τελευταία η καθημερινότητα κατάντησε αβάσταχτη. Τώρα όμως μια προσωρινή ανεμελιά την τύλιξε. Γελούσε δυνατά, έβγαλε τα παπούτσια της κι άπλωσε τα πόδια της στον απέναντι καναπέ.  Άκουγε φωνές τριγύρω, άλλοτε να τη ρωτούν αν είναι καλά κι άλλοτε να γελούν με τα καμώματά της. Της άρεσε τόσο πολύ να κάνει τους ανθρώπους να γελούν, από μικρή το επιδίωκε κι όταν συνέβαινε ένιωθε πλήρης. Να βλέπεις χαμόγελα να σχηματίζονται σε χείλη έπειτα από μια δική σου πινελιά χιούμορ... Κι έπειτα έγινε όλη η ζωή της. Σπούδασε ηθοποιός στοχεύοντας κυρίως ρόλους κωμικούς ώστε να πραγματοποιήσει τ’ όνειρό της. Η σημερινή οντισιόν αποδείχθηκε φιάσκο… Αντί να μπει στον κωμικό ρόλο εκείνη άρχισε να κλαίει σιωπηλά. Οι κριτές σάστισαν. Ανάμεσά τους κι αυτός… Μεγάλος και τρανός ηθοποιός, με δεκάδε

Το Σάββατο 3 Ιουνίου θα πραγματοποιηθούν τα εγκαίνια του 36ου Πανελλήνιου Φεστιβάλ Βιβλίου στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Η φετινή διοργάνωση είναι αφιερωμένη στο "Έτος Καζαντζάκη" για τα 60 χρόνια από το θάνατό του. Τα βιβλία των εκδόσεων Πνοή θα βρίσκονται στο περίπτερο Sasueta-Πνοή Νο.78 και σε ακόμη τρία σημεία υπό την ομπρέλα τουVivlioforos. Την Τετάρτη 7/6 και την Πέμπτη 15/6 7-9 θα βρίσκομαι κι εγώ εκεί. Θα είναι μεγάλη μου χαρά να συζητήσουμε και να γνωριστούμε από κοντά.

Καλούμε τα μέλη και τους φίλους μας στην 1 η  εκδήλωση συνεργασίας της ΕΛΒΕ με το Κ.Θ.Β.Ε. στο  «Λογοτεχνικό Αναλόγιο»  έργων μελών μας που επιλέχθηκαν απ το Κ.Θ.Β.Ε. και θα τα ερμηνεύσουν οι ηθοποιοί Αραμπατζόγλου Σταυρούλα, Δισλής Θανάσης, Λιθαρής Λευτέρης, Μπιτσίτσκα Βιβή, Πανώριος Γιάννης κ.ά. σε σκηνοθεσία Κικής Στρατάκη. Τα έργα που κατατέθηκαν, επιλέχθηκαν και θα παιχτούν προέρχονται από τους: Γεωργία Αλεξίου, Ευφροσύνη Θεοφανίδου, Όλγα Λιάριτζη, Γκέλυ Δαναδάκη, Μένη Καραγιαννίδου, Μιλτιάδης Ντόβας, Φρόσω Αποστόλου, Ελένη Τέγου, Σοφία Χρήσταινα, Νανά Παπαϊωάννου, Αγάπη Ντόκα, Άννα Φαχαντίδου, Φωτεινή Φωτιάδου-Κωνσταντίνου, Καίτη Κάστρο-Λογοθέτη, Παρασκευή Κουτσούρα, Ελένη Βεζύρογλου, Λιλή Παπαδοπέτρου, Αναστασία Βαρσαμοπούλου, Δέσποινα Στρίγγου-Καρκανιά, Ανδρομάχη Διαμαντοπούλου-Φιλιππίδου, Γεώργιος Δελιόπουλος, Λευτέρης Μουφτόγλου και Δέσποινα Αμασλίδου. Θα παρακαλούσαμε να πλαισιώσετε την εκδήλωση για την πιθανή συνέχισή της τον επόμενο χρόνο. Η εκδήλωση θα γίνει στο

Σκοτάδι. Μαύρο. Πυκνό. Ανυπόφορο. Ήθελε να ουρλιάξει, μα η φωνή της άφαντη. Ήθελε κάτι να δει, ένα χρώμα, ένα λουλούδι, τον ουρανό ή τη θάλασσα. Αδύνατον. ‘Κείνο το σκοτάδι την περικύκλωνε καιρό τώρα, κράταγε σφιχτά το κορμί της στην αγκαλιά του, της ψιθύριζε σιγανά στ’ αυτί: «Εδώ είμαι, δε θα φύγω ποτέ». Κι εκείνη το πίστευε, του παραδινόταν αμαχητί. Πέρασαν έξι μήνες που την έδιωξαν απ’ τη δουλειά. Ξαφνικά. Αιτία; Αυτή που σάρωνε τα πάντα στο πέρασμα της τα τελευταία χρόνια. Βούλιαζε μέρα με τη μέρα. Γεννιόταν απόγνωση πίσω από κάθε νέα απόρριψη. Τα παρήγορα λόγια της μάνας της έβρισκαν πάνω σε τοίχο. Κι άρχισε να ‘ναι ένα με το σπίτι,κομμάτι του, έπιπλο του.   Νόημα για ζωή δεν έβρισκε πουθενά, σκέψη με χρώματα λευκά είχε να κάνει μήνες. Ντύθηκε με πίκρα κι απογοήτευση και δε ξανάβγαλε τ’ άσχημα αυτά ρούχα. Ένας ήχος έφτανε από μακριά. Αδιάφορος ο προορισμός του μα την ενοχλούσε καθώς ξάπλωνε κάτω απ’ τα σκεπάσματα. Μα την αλήθεια τι επίμονος ήχος! Η πόρτα του δωματίου άνοιξε κ